smaraveâsi  sma|ra|ve|â|si  [AF]

  1. v.pron.intr. (var.) viôt maraveâsi Tite no si smaraveà par nuie di chê pretese, ma i cjantà clâr e net che cun sô gnece, al veve di disbratâsi di bessôl (Maria Forte, Cjase di Dalban); ancje i mucs si smaraveavin a viodi chê int rassanade, tratade come sclâfs dai capuçats (Pieri Menis, Sul agâr)