smaraveâ  sma|ra|ve|â  [CO]

  1. v.tr. viôt maraveâ nissun in glesie a di chê ore. La Messe cussì matutine e doveve smaraveâ ancje i Sants di piere sui altârs (Maria Forte, La gnot di Radeschi); ce che al à smaraveât di plui, chest an, tes vacancis di Pasche, e je stade la organizazion (Riedo Pup, I talians in esodo)