slofrâ slo|frâ [CO]
-
v.intr.
fâ sunsûr respirant, intant che si duar o intant che si mangje:
il cjaradôr al slofre sul cjar cu la muse intal laç dai braçs e la schene insù tal soreli (Dino Virgili, La aghe da pît la cleve);
il purcit al rugnave slofrant la sô part (Alberto Picotti, Co si dîs... relativitât!)
Cfr. ronceâ1 , sgnofrâ , ronchizâ , rancuiâ , rangussâ , ronfâ , ronfeâ