ronceâ1
ron|ce|â
[CO]
-
v.tr.
fâ un sunsûr fuart, alternât e vibrât respirant intant che si duar:
al è duncje daûr a fâ il prin sium, al ronfe di gust, e po al roncee, e cun di plui ancje al sofle e al sflade... di dôs bandis (Giovanni Gortani, Il viaç di Vidisson);
Sunte no mostrave di volê dismovisi, anzit e veve tacât a ronceâ cu la bocje spalancade (Mario De Apollonia, Il timp par ledrôs)
Sin. ronchizâ
, rancuiâ
, rangussâ
Cfr. ronfâ
, sgnofrâ
, ronfeâ
-
(estens.)
durmî fasint sunsûr, o ancje durmî in gjenerâl:
si jere butât su la paie de lobie e al veve ronceât, dut il dì, come un gurli mâl cjariât (Maria Forte, La tiere di Lansing);
Berto no si jere inacuart di nuie; al veve spesseât a ronceâ, simpri cu la muse voltade de bande dal mûr (Franca Mainardis, Aiar di cjase)