slavinâ
sla|vi|nâ
[CO]
-
v.intr.
in gjenar impers., plovi cun bondance e violence, pal solit no tant par timp:
bruntule la marine, / tarlupe tramontan, / in Cjargne za al slavine; / cui sa se ven in plan? (Pieri Çorut, Il Strolic furlan par l'an 1851);
difûr al slavinave, al tarlupave, al tonave (Giovanni Pillinini, E vignive jù a selis...)
Sin. scravaçâ
, montanâ
, diluviâ
Var. sglavinâ
-
v.intr.
(fig.)
soredut di alc di negatîf, capitâ cun bondance e viamence, cence che si puedi parâsi
-
v.tr.
[BF]
fâ capitâ cun bondance e viamence, soredut alc di negatîf
-
v.tr.
[BF]
jemplâ di alc di negatîf, soredut di pachis:
il cont ju slavinave di botis cu la scorie (Alan Brusini, Chei de vuere dal '15)