sgargaiâ sgar|ga|iâ [CO]
-
v.intr., v.tr.
tossi o gratâ cul cuel in mût di movi e in câs spudâ la mucositât:
distirât tal fossâl, cu la muse te aghe, al sgargaiave respîr e gomitiç (Franco Marchetta, Kalyptein)
Sin. sgrasaiâ
Var. sgargarâ , sgargatâ , sgargagnâ -
v.intr., v.tr.
fevelâ o dî alc cu la vôs velade dal sgargai:
[...] se cualchidun, ma nol sucedeve cuasi mai, al sgargaiave la peraule "libri" (Stiefin Morat, Kebar krossè)
Sin. sgrasaiâ