sflandocjâ sflan|do|cjâ [BF]
-
v.intr.
contâ bausiis:
Eh furbo! berichin! / Sflandocje tu, sflandocje, / mi tenstu tant starlocje? (Toni Broili, I trucs furlans 1847);
Vico Degano i veve taiadis di brut lis peraulis in bocje a Nando Menis, che al jere daûr a sflandocjâ di une sô aventure cuntune vedue (Gianni Gregoricchio, Îr e doman)
Sin. sflocjâ , sglonfâ bufulis , contâ balis