Dizionari de Lenghe Furlane

sclarî  scla|rî  [FO]

1. v.tr. fâ deventâ plui clâr, mancul scûr o mancul torgul:  e faseve sù acis e acis, fofis e sglonfis che po dopo e faseve boli tal cjalderon de lissiarie cun cinise di len par sclarîlis e par che a deventassin plui mulisitis (Pieri Menis, Chei di Muraie)
   
   1. fâ viodi miôr, iluminâ:  Bastian […] al sclarì la stale cul ferâl che i pindulave de man (Maria Forte, L'avôt); il fûc a viert tal mieç di un cuatri claps al sclarive musatis di int foreste (Dino Virgili, La aghe da pît la cleve); Luna, sclarìs la cjera dai Furlans / co a clamin da li stalis: Jesus, Jesus! (Pier Paolo Pasolini, I Turcs tal Friûl)
2. v.tr. (fig.) fâ deventâ plui facil di capî, scuvierzi, cjatâ o mostrâ rispuestis, resons e v.i.:  la division in silabis e va daûr di une serie di leçs di preference, che a son stadis sclaridis di Theo Vennemann (Paolo Roseano, La division in silabis dai sufìs -sion e -zion tal Grant Dizionari Bilengâl Talian - Furlan); al lassave murî il discors par no sclarî nuie (Maria Forte, La tiere di Lansing); di chestis robis no vin mai fevelât, no vin mai sclaride la mê posizion (Enrico Martina, Ricuarts e inlusions)
   Var. clarî
3. v.intr. deventâ plui clâr:  a stâ tal soreli la tele des tendis e je sclaride
   Sin. sclarîsi
   
   1. ancje impers., deventâ plui clâr dal cîl par vie che al criche il dì o ancje par vie che no son plui nûi:  al sclarive. Il soreli si preparave a mostrâsi daûr Cuie (Meni Ucel, Messe a straoris); al lassà la cjase che nol sclarive ancjemò dì (Maria Forte, Cjase di Dalban); in cîl e scomence a sclarî la aurore (Arturo Feruglio, Viaç a Vignesie)

Polirematichis e espressions idiomatichis

• sclarî il voli loc.v.
• sclarî la vôs loc.v.
• sclarî lis ideis loc.v.