sclagnî  scla|gnî  [CO]

  1. v.tr. fâ deventâ sclagn, magri, fâ pierdi gras e cjar
    Sin. smagrî
    1. fâ deventâ sutîl, fin:  taie un pôc di une bande, un pôc mancul di chê atre e lu veve un tic sclagnît [il tronc di cjastinâr] (Stefano Morandini, Codai e el cjestenâr)
  2. v.tr. (fig.) fâ deventâ plui puar, mancul furnît, mancul bondant e v.i.:  [...] dopo che cualchidun ur à [...] sclagnît il tacuin (Josef Marchet, Confidencis tune orele)
    1. fâ deventâ mancul fuart, impuartant:  il fat di vê simpri piturât chenci e il no vê cognossût lis voris dai grancj pitôrs talians de sô ete, se no dome midiant Pordenon, lu sclagnìs e i met in mostre di plui i difiets (Pieri Piçul, Ristret de storie da la art furlane II)