sbergheâ sber|ghe|â [AF]
- v.intr., v.tr. (var.) viôt berghelâ : prin e sberghein tal lôr lengaç todesc / e po, viodint che no capivin nie / e che i fruts e vaìvin spaventâts da chê brute gjenie, / movint la man con ducj i dêts siarâts / denant de lôr bocjate spalancade, / nus faserin di moto di vê fam (Emilio Nardini, La Signorine Mie)