sanglotâ
san|glo|tâ
[CO]
-
v.intr.
vê contrazions dal diaframe, par un riflès involontari:
çavariant di fiere / e sanglotant (Ercole Carletti, La gnot di Nadâl)
Var. sangloçâ
-
vaî in maniere convulsive:
al vaìve, al cainave come une bestie feride, si muardeve lis mans e al sanglotave lamentôs (Mario De Apollonia, Il timp par ledrôs)
-
v.tr.
dî intant che si vai:
ingropade, no po stratignîsi e a tache a sanglotâ: "Puars nô! Signôr...! E maladete me!" (Alviero Negro, Strumîrs e Çambarlans)
-
v.intr.
(fig.)
fâ un sun o un viers che al somee un sanglot:
sbat il buinç e lu seglot, / va ciulant, va sanglotant (Antonio Pozzo, La sagre di Orsarie)
-
v.intr.
(fig.)
sucedi o fâ alc in maniere interote ma ripetude