sanglotâ  san|glo|tâ  [CO]

  1. v.intr. vê contrazions dal diaframe, par un riflès involontariçavariant di fiere / e sanglotant (Ercole Carletti, La gnot di Nadâl)
    Var. sangloçâ
    1. vaî in maniere convulsiveal vaìve, al cainave come une bestie feride, si muardeve lis mans e al sanglotave lamentôs (Mario De Apollonia, Il timp par ledrôs)
  2. v.tr. dî intant che si vaiingropade, no po stratignîsi e a tache a sanglotâ: "Puars nô! Signôr...! E maladete me!" (Alviero Negro, Strumîrs e Çambarlans)
  3. v.intr. (fig.) fâ un sun o un viers che al somee un sanglotsbat il buinç e lu seglot, / va ciulant, va sanglotant (Antonio Pozzo, La sagre di Orsarie)
  4. v.intr. (fig.) sucedi o fâ alc in maniere interote ma ripetude