sangloçâ
san|glo|çâ
[CO]
-
v.intr.
vê contrazions dal diaframe, par un riflès involontari:
sustant e sangloçant (Pieri Çorut, Il Strolic furlan par l'an 1854)
Var. sanglotâ
-
vaî in maniere convulsive:
al jes cuasi scjampant, tignintsi dal sangloçâ (Pieri Somede dai Marcs, Mame...);
e scjampà a sangloçâ di content e di dolôr te sô stanzie (Dino Virgili, La aghe da pît la cleve)
-
v.tr.
dî intant che si vai:
come se un grop si dismolàs fûr dal cûr a colp, al començà a sangloçâ: "In France o ai pierdût dut, dut... no ai plui nuie..." (Pieri Menis, Sul agâr);
"Graciis, graciis", a veve sangloçât Rufine "aromai al reste pôc ce fâ, magari cussì no..." (Franca Mainardis, Il sium di Lissandri)
-
v.intr.
(fig.)
fâ un sun o un viers che al somee un sangloç:
un zito che dome tu sintis a sangloçâ la civuite (Josef Cjargnel, Il cjistiel di Udin)
-
v.intr.
(fig.)
sucedi o fâ alc in maniere interote ma ripetude:
un lusorut lontan, / si impie e si distude, / al cimie sangloçant (Franca Mainardis, Cence patrie)