ronronâ
ron|ro|nâ
[CO]
-
v.tr.
dal gjat, fâ un sunôr tipic, vibrât, cuant che al è content:
mi mancje il to bussâmi ronronant e strussiant il nâs umidut su la mê morsele (Romano Binutti, Mandi Muci);
e vie a ronronâ intor dai siei sghirets (Raffaele Serafini, Dispiets)
Sin. filâ
, fâ fûs