ricet
/-èt/
ri|cet
[CO]
-
s.m.
at di acetâ cdn. e di dâi protezion e lûc li che cdn. al ven acetât e parât:
altri non domandìn, fûr che un pietôs / ricet a la tô riva [...] (Zuan Josef Busiç, La Eneide di Virgjili);
vie pe invasion dai Turcs, intal 1477 la roche e jere deventade un ricet sigûr (Nin dai Nadâi, Sant Vît dal Tiliment)
Sin. acet
Var. recet
-
s.m.
[BF]
(fig.)
lûc, persone, ogjet, situazion e v.i. che e à dentri cierts elements, ancje imateriâi, ciertis cualitâts, ciertis carateristichis:
"Ce che o sin, un ricet di sperancis" (Zuan Morsan, E par nô il Walhalla)