ricet  /-èt/  ri|cet  [CO]

  1. s.m. at di acetâ cdn. e di dâi protezion e lûc li che cdn. al ven acetât e parâtaltri non domandìn, fûr che un pietôs / ricet a la tô riva [...] (Zuan Josef Busiç, La Eneide di Virgjili); vie pe invasion dai Turcs, intal 1477 la roche e jere deventade un ricet sigûr (Nin dai Nadâi, Sant Vît dal Tiliment)
    Sin. acet
    Var. recet
  2. s.m. [BF] (fig.) lûc, persone, ogjet, situazion e v.i. che e à dentri cierts elements, ancje imateriâi, ciertis cualitâts, ciertis carateristichis"Ce che o sin, un ricet di sperancis" (Zuan Morsan, E par nô il Walhalla)