ribatinâ ri|ba|ti|nâ [CO]
-
v.tr.
bati pleant indaûr la ponte di un claut:
finît di bati i clauts [dai fiers de cjavale], fat poiâ la çucule suntun çoc di len, taiât la ponte ai clauts, ju à ribatinâts par che no molin (Carlo Zanini, A inferâ la cjavale)
Sin. ribati - v.tr. dâ dongje cun elements di metal batût: dopo cene al ribatinave ancje i plats sclapâts (Riedo Pup, Il Crist di Quilin)
- v.tr. furnî di ribatins, di clauts doplis cul cjâf larc