resuriment  /-ènt/  re|su|ri|ment  [CO]

  1. s.m. (ancje fig.) il resurî, il tornâ vîfpal furlan il doman esal un doman di muart o di resuriment? (Giorgio Faggin, Par che la lenghe e puedi florizâ); in "Muart antighe dal Friûl Friûl" e in "Celtics Inovâi" il resuriment di un gjenar poetic antîc nol è ricostruzion false e artificiâl, ma espression vive, sintude e libare (Sandri Carrozzo, Otmar Mainardis)
    Var. risuriment
    Cfr. resurezion , risorziment