privilegjâ
pri|vi|le|gjâ
[CO]
-
v.tr.
dâ une cundizion di vantaç, in câs ancje ilegjitim:
al veve tentât di meti operaris europeus cuintri contadins, privilegjant i operaris (Riedo Pup, Mizzau al bat Pitt un a zero)
Sin. favorî
, avantazâ
-
v.tr.
dâ plui pês, plui impuartance:
un partît, par jessi votât, al à di jessi diferent di chel altri tai programis ma ancje tai mieçs, privilegjant la sostance su la forme e la razionalitât su la banalitât (Antoni Beline, Politichis 2001: la gnot de reson)
Sin. favorî
, enfatizâ