plasevul  /-sè-/  pla|se|vul  [CO]

  1. adi. che al plâs, che al da sensazions bielisno àn mancjât lis sorpresis plasevulis, cussì si à cjatât e riscuviart une vore di autôrs, propite là che si pensave a un disiart scuasit complet (Renzo Ciutto, Basse Tilimentine: i dîs agns ultins di leterature furlane); il fum, tirât a pet cun gust, i dave un plasevul inzirli (Amedeo Giacomini, Tal ospedâl)
    Sin. plasint
    Var. plaseul