pertignince  /-gnì-/  per|ti|gnin|ce  [AF]

  1. s.f. (var.) viôt partignince il sintiment di diviersitât de propie lenghe rispiet ae lenghe dal stât di pertignince (Cristina Cescutti, La situazion dal furlan viodude di un gjalês)
  2. s.f. (var.) viôt pertinence un prât puest in lis pertignincis di Butinìs (Pauli Stoc, Pieri Stoc, Cuader de Fradaie dai Batûts, 1429)