parangon  /-òn/  pa|ran|gon  [AF]

  1. s.m. (var.) viôt paragon al faseve un parangon avonde mâr fra i siei fîs e chei muluts che a corevin dut al dì simpri (Maria Forte, La tiere di Lansing); se si 'nd à cent dulà sielzint une, la bielece e jes fûr, che si pues fâ un parangon (Meni Ucel, Prioritâts)