mi2  mi  [FO]

  1. pron.pers. forme atone cun funzions di datîf, acusatîf e riflessîf dal pronon di prime persone singolâr, viôt jo mi vêso capît? … Mi prometêso di tasê? (Pieri Menis, Un macet di sanmartinis); mi displâs ma tu mi âs propit tirât a ciment (Fabian Ros, Eivissa mon amour); «Lassimi fâ a mi» i diseve Clare (Alan Brusini, Il svindic di Rosute); a mi mi vignivin i sudôrs frêts a viodi chel lavôr (Josef Marchet, Lis predicjis dal muini)