manaçâ  ma|na|çâ  [AF]

  1. v.tr. (var.) viôt menaçâ :  in chê matine jerin issûts di Tumieç che al manaçave di neveâ (Giovanni Gortani, Lant jù pe Tresemane); al interogave di brut, manaçant procès e galere (Gianni Gregoricchio, Îr e doman)