invecjî in|ve|cjî [CO]
-
v.intr.
deventâ vecjo, plui che tal timp tal aspiet, tes capacitâts, tal mût di stâ:
o viôt el bon Grivôr… Biât om! al jere / invecjît di dîs agns tune zornade (Pieri Corvat, El cuarantevot);
ancje il cont al jere invecjît: si cjalave lis mans blancjis, sence sanc, sutis, che i tremavin (Dino Virgili, La aghe da pît la cleve)
Sin. invecjâ , invecjâsi , invecjîsi , vignî vieli , invielî , invielîsi