intraprendence  /-èn-/  in|tra|pren|den|ce  [CO]

  1. s.f. atitudin e capacitât di fâ alc cence esitazions, cence pôre, di inviâ iniziativis e di frontâ situazions cun prontece e autonomiece ande, e ce sigurece, e ce sproc, e ce intraprendence cu lis feminis! (Josef Marchet, Lis predicjis dal muini); la pussibilitât di cjatâ semencis o plantutis gnovis e jere rare e e dipendeve dome de capacitât di intraprendence des feminis (Nella Costantini, Manuela Quaglia, L'ort di une volte: une storie dal Friûl)
    Cfr. snait