intrîc  in|trîc  [AF]

  1. s.m. (var.) viôt intric jo i disei, che a mi lassàs l'intrîc / a mi, che mai nissun sarès necuart (Eusebi Stele, La crudeltât, la tirania di Amôr); "Signorut benedet, pietât di un puar vecjo che al è par intrîc, in chest mont!" (Arturo Feruglio, I stivâi di Zuan Batiste)