interogâ in|te|ro|gâ [CO]
-
v.tr.
someti cdn. a domandis par vê informazions:
ma l'è ca siôr plevan... ducj si cuietin... / L'interoghe i nuviçs: si sint il sì (Pieri Çorut, La sdrondenade in Autun);
di ogni jarbe che al riès a imparâ il non interogant plui personis dal lûc, che al cjoli un ramut cui flôrs, e se si trate di un arbul une cime cun fueis svilupadis (Achil Telin, La Patrie Ladine, I, 2)
Sin. domandâ- someti a un interogatori, a domandis fatis intune indagjin des autoritâts: tes galeris di Palme i presonîrs a vignivin interogâts e percuisîts (Carli Pup, La seconde Irlande); [i carabinîrs] nus àn dit che a varessin vût di puartânus a Udin, par sei interogâts dal maressial Kitzmueller (Max Mauro, Buchenwald 1944)
- v.tr. [CO, TS] dir., burocr. domandâ une informazion in maniere formâl, che e impegne a dâ une rispueste: la Europe e à interogât za 2 voltis il Ministeri dai Traspuarts e cumò o sin daûr a cjapâ sù lis provis par puartâ il câs devant de Cort di Justizie (Christian Romanin, «Pimp my Ride» ae furlane in Europe)
- v.tr. [CO, TS] scol. (ancje ass.) esaminâ un arlêf cun domandis a vôs: si faseve i compits, che a erin ogni dì, soredut di talian e latin; si studiave la materie che si veve di jessî interogâts (Antoni Beline, La fabriche dai predis); o torni sui libris. No si sa mai che doman a vedin di interogâmi (Raffaele Serafini, Contis sot spirt)
- cui che si scuse cence jessi interogât al fâs clâr il so pecjât