insuriât  in|su|ri|ât  [CO]

  1. adi., s.m. (var.) viôt insurît jê a si levà incuntri ai voi insuriâts da la nuara (Novella Cantarutti, Il spiçot); a si zeva a jodi, cuant che la Miduna a si implenava dopo li muntani e a voltalava injù li bori come fros. A mi businin inmò tal cjâf chê aghi insuriadi (Novella Cantarutti, Il gorc di Grimau)