instupidîsi  ins|tu|pi|dî|si  [CO]

  1. v.pron.intr. deventâ stupit, pierdi la inteligjencedopo si è butât al bevi, si è instupidît (Josef Marchet, Lis predicjis dal muini); un stofaç, un soreli di instupidîsi (Meni Ucel, A Sdraussine)
    Sin. imbambinîsi , insemenîsi , incoionîsi , incretinîsi , stupidîsi
    Var. istupidîsi
    1. fâ alc che nol fâs doprâ o disvilupâ la inteligjencetancj fruts a podaressin gjoldi di chestis maraveis inveci che instupidîsi denant de television (Elena Normani, Là isal il ben?)
  2. v.pron.intr. restâ une vore maraveât"Tu mi fasis instupidî… Cumò, cumò o scomenci a capî…" (Pieri Somede dai Marcs, La buteghe dal barbîr)
    Sin. stupîsi
  3. v.pron.intr. pierdisi daûr di un imbroi, crodi in alc o in cdn. che al imbroiecun chê parlantine che àn chei des tieris balarinis a imbussulin sù lis nestris fantatis, e chês si instupidissin e po e colin jù come dordinis su le viscjade (Pieri Somede dai Marcs, La buteghe dal barbîr)