gnancje  gnan|cje  [FO]

  1. av. (var.) viôt nancje al sorc, a nol aveva nua intor al mucel: [...] a nol valeva gnancja la pena da tuoilu sù dal cjamp (Giuseppe Malattia della Vallata, S. Piere al voul dirize la stagjon); gnancja la bravura sôl dal nuia no crea (Alberto Michelstaedter, Brindis a la Filologjiche); no soi el to mus e gnancje la tô massarie (Costantino Smaniotto, Maridâsi...!?)