galant  ga|lant  [CO]

  1. adi. che al à un aspiet biel e fine a lui e a jê puartavin / un don di cuant in cuant / di zîs e violis frescjis / un macetin galant (Zuan Batiste Galeri, La Via Crucis in furlan)
    Sin. elegant
  2. adi., s.m. che, cui che si compuarte cun finece, soredut par sedusije stade abandonade / dal cavalîr servent. / Se par combinazion cualchi galant / si sintìs vocazion / si bati cheste strade, / che si fasi indevant: / il puest al è vacant (Pieri Çorut, Il puest vacant); un 'sovin fâs il galant cuntuna fraila vienesa (Ranieri Mario Cossâr, Tinuta, la sartorela)
    Cfr. galandin , morosin
  3. adi. che al à a ce fâ cu la vite sociâl e cu lis relazions amorosis, soredut lizerisla gnot ben spes ancj al lusôr di luna / si sôl scontrâ cualchi galant furtuna (Eusebi Stele, Se par vostra bontât vorês scoltâ)
    Cfr. mondan