furnît  fur|nît  [AF]

  1. p.pass., adi. viôt furnî , viôt furnîsi
  2. adi. che al à di alc, che al à cierts elements, sedi materiâi che imateriâiun çuf di bachetis slissis e dretis come cjandelis furnidis di fueis cui ôrs a ricam (Catarine Percude, I viars di sant Jop); un sant om, pre Nocent, ma furnît di une diplomazie des plui sutilis (Arturo Feruglio, Viaç a Vignesie); un popul plui san, plui fuart, plui civîl, plui furnît di risorsis morâls (Josef Marchet, Un element fondamentâl dal moviment autonomistic)
    Sin. dotât , indôtât , munît
    Cfr. cun
    1. che al à alc in grande cuantitâtducj saveve in paîs cetant ricje che e jere la sô cantine, e ce formadi che e veve, e ce camarins furnîts (Meni Ucel, Salams)
  3. adi. che al à decorazions, acessoris e v.i.un tinel dut ben furnît (Pieri Piçul, Vieri e gnûf); se ur ven voie di viodi la glesie furnide, che a fasin une biele ufiarte par proviodi chei furniments che a coventin o che a van ben intune glesie (Josef Marchet, Lis predicjis dal muini)