durion1  /-òn/  du|ri|on  [CO]

  1. s.m., adi. che, cui che al è masse dûr di caratar, che si compuarte cun masse rigôr e fredecesint po che chestis sioris van disint / che soi pluitost durion, / e che in conversazion / selvadi come l'ors, / no sai fâ un compliment, / no sai tignî un discors (Pieri Çorut, La mê biografie)
    Cfr. dûr , duriot