distrudi  /-ù-/  dis|tru|di  [AF]

  1. v.tr. (ancje ass., var.) viôt distruzi Jacuma: chista è chê cu mi distrût, / che a jôt che i peni e no vûl dâmi aiût (Eusebi Stele, La crudeltât, la tirania di Amôr); la vita da la agna Mariana impiada cuntun grant biel sflurî e finida a vincjacuatri agn, cuant che a veva bel sipilît i sio doi canais e l'om: un strasit da distrudala, e a era tuna banda di se distruta (Novella Cantarutti, La agna Mariana)