disgraceât  dis|gra|ce|ât  [FO]

  1. adi., s.m. (var.) viôt disgraciât ur dan però un contentut: il gjornalut cui pipins, cualchi fieste, cualchi cjoche, grancj discors e cualchi madaie… Come se al fos just dâ une madaie a un disgraceât (Antoni Beline, Il pecjât di jessi puars)