disesiet  /-èt/  di|se|siet  [FO]

  1. s.m. numar che al corispuint a une desene e siet unitâts e segn grafic che lu rapresentedisesiet, vincjecuatri, otantevot… / siôr Marcantoni l'à piât il lot (Pieri Çorut, Il Strolic furlan par l'an 1834)
  2. adi.num., pron.num. in cuantitât di une desene e siet unitâts, ancje cun valôr sostantivât o cun sostantîf sotintindûtl'esametri al è un viers cuntun numar variabil di silabis, in gjenerâl tra tredis e disesiet (Sandri Carrozzo, Pierluigi Visintin, Jentrade de Odissee)
    1. adi.num., s.m. ancje cun valôr di ordenâl o identificatîf intune serie o intune categorie
      Sin. decim setim
  3. s.m. soredut tal pl., dì decime setime di un mêsil 17 di Zenâr e je la fieste di Sant Antoni abât, che a Biliris si clamilu plui vulintîr Sant Antoni des bestiis, o ancje (naturâl, cence ofese) Sant Antoni dai purcits (Meni Ucel, I colaçs)
    1. an decim setim di un seculdi jê al à vût doi fîs: Giovanni, nassût il vincjeun di Fevrâr dal cuindis, e Rosa Assunta, nassude il trê di Avost dal disesiet (Ercole Carletti, Mariute); sul Podgora, un "shrapnel" i çoncjâ di net un braç, si che, inte Viarte dal disesiet, al tornà a cjase congjedât (Gianni Gregoricchio, Trê feminis)
  4. s.f.pl. dome in espressions une vore precisis o formâls, burocratichis e v.i., cuinte ore dopomisdì, in gjenar scrit cun numarsvê orari di lavôr 9.00-17.00
    Sin. cinc , cinc dopomisdì
Polirematichis e espressions idiomatichis