disdegnât  dis|de|gnât  [CO]

  1. p.pass., adi. viôt disdegnâ , viôt disdegnâsi
  2. adi. cui che al è cjapât di rabie messedade cun dispresi o cun sens di jessi stât ofindût tal onôri plui disdegnâts a saltarin sù che ur lampave tai voi un lustri di fogulis come tune conzure (Dino Virgili, La aghe da pît la cleve); jo no viodevi dai voi. Ur ind ài ditis une par pêl… O jeri disdegnât, eh! (Riedo Pup, La bolete dal forment)
    Sin. sdegnât