culumie  /-ì-/  cu|lu|mi|e  [AF]

  1. s.f. viôt economie al vûl savê cemût che e va la culumie dal Friûl (Pieri Somede dai Marcs, La veretât e va ben simpri dite); i monuments cu lis listonis di nons no paiavin i muarts, e nancje Trent e Triest no zovarin a tornâ a meti in pîts la culumie fruçade (Francesc Placerean, Cuintristorie dal Friûl dal 1866 fint in dì di vuê)
  2. s.f. moderazion tal doprâ un ben, capacitât di sparagnâ e di doprâ pôc e ben i bêçs o altris risorsisi siôrs ingorts e usuraris che a cirin di discjoli la zoventût dal spirt de famee e de culumie (Dino Virgili, La aghe da pît la cleve); chei cuatri carantans che a fuarce di culumie e rivave adore di ingrumâ (Josef Marchet, Lis predicjis dal muini)
    1. cuantitât di bêçs o di bens dade dongje sparagnant e invistint cun prudencedutis lis culumiis di gjenerazions ingrumadis a tic a tic, dut, campagne, bêçs e cjasis, a son sparîts par paiâ lis cambiâls che al veve firmadis Carlin (Pieri Menis, Chei di Muraie)