concorince  /-ìn-/  con|co|rin|ce  [AF]

  1. s.f. (var.) viôt concorence i trê cjaliârs che mi fasin la concorince a mi (Josef Marchet, Lis predicjis dal muini); «Là sù no varai tancj clients - al diseve fra di se - ma no varai nancje concorince lenti ator!». (Lucio Perès, Il mâl dal mûr)