ciruviel  /-èl/  ci|ru|viel  [FO]

  1. s.m. (var.) viôt cerviel al imparava ogni lession e al ficjava dut intal sio ciruviel cun un interès straordenari (Aldo Tomè, Il mestri in cjasa); un mâr di riguarts a i emplavo il ciruviel (Fulvio ReddKaa Romanin, Geologicamente impossibile)