cercandul  /-à-/  cer|can|dul  [AF]

  1. s.m. cui che al domande la caritât, che al vîf pal plui di limuesinei cercandui a rivavin, si fermavin su la puarte des cjasis, a tiravin jù il cjapiel, lu butavin jù sul pedrât denant dal scjalin e a saludavin: «Sia lodato Gjesù Cristo». E a preparavin il sacut de farine cu la come vierte, in spiete (Riedo Pup, I furlans e la caritât)
    Sin. cercant , cercantin , peteon , pitoc
    Cfr. barbon , bintar
  2. s.m., adi. frari che al va ator a domandâ la caritâtpadre Joseffo da Medun, cercandul dal convent di Sante Justine da Udin al rivave, in chê zornade di Novembar dal 1717, cul mus cjariât di ogni ben di Dio, dongje il poç di Partistagn (Arturo Feruglio, El cercandul)