brusinât  bru|si|nât  [CO]

  1. p.pass., adi. viôt brusinâ ; viôt brusinâsi la flame si distude, e il gran mieç brusinât al cor dut intun grum (Catarine Percude, Il prin sarasin); ce che al è restât: cualchi trâf brusinât, cualchi cop, cualchi lamierate clucade (Meni Ucel, Alc al è alc)
    Sin. brustulât
    Cfr. brusât
    1. s.m. savôr, odôr o colôr di ce che al è stât scuasit brusât