benvignût  ben|vi|gnût  [AF]

  1. adi., s.m. ancje cun funz. di inter., che, cui che rivant al à bon acet"Siôr plevan benedet, benvignût. Che si comudi, che si comudi […]" (Costantino Smaniotto, Il palisson dal martar); ogni ospit al è il benvignût (Raffaele Serafini, Soreli jevât a mont); tu sarâs la benvignude, / tu varâs ogni rispiet (Toni Broili, Academie des massariis)
    Sin. benrivât
    Var. ben vignût
    1. ancje in riferiment a robis materiâls o imateriâlsopinions e coments a son benvignûts (Andrea Decorte, Un gnûf apontament cul furlan par television)
  2. s.m. salût di bon acetal è jentrât gno pari. Lis sôs mans grisposis e sudadis mi dan il benvignût. O fevelìn dal plui e dal mancul (Sandri Di Suald, Ah! la provincie); lis peraulis di benvignût dal president (Michele Calligaris, Il gnûf e-fogolâr dal Istitût Tellini)
    Sin. benrivât , ben rivât