bentornât  ben|tor|nât  [CO]

  1. adi., s.m. ancje cun funz. di inter., che, cui che tornant al cjate bon acet"Che el cont Filip al sedi el bentornât!" (Arturo Feruglio, El cercandul); tancj lu saludarin, che, aromai ducj lu cognossevin; ancje i vecjos. «Bentornât Herr Johann!» (Maria Forte, La tiere di Lansing)
    Var. ben tornât
    1. ancje in riferiment a robis materiâls o imateriâls
  2. s.m. salût di bon acet a cui che al tornei sameave che nol fos atri mût par saludâ i paesans ducj e par che ducj i dessin il bentornât (Mario De Apollonia, Il timp par ledrôs)