baretâ  ba|re|tâ  [AF]

  1. v.tr. (var.) viôt baratâ nel disfâ il fusîl bisugna meti lis vîts e lis brucjutis in mût di no piardilis o baretâlis una cu la altra (Antoni Brumat, Compendi di ducj i contegnos pal soldât comun tant in guarnigjon, come in cjamp devant il nemì, cul zurament e i articui di vuera)