balort  /-òrt/  ba|lort  [CO]

  1. adi., s.m. che, cui che nol à lis carateristichis de normalitât, in sens negatîf, ancje tant che tiermin ofensîf gjenericla uve madurirà cun dute fleme, / e nus darà balorde la vendeme (Pieri Çorut, Il Strolic furlan par l'an 1841); in chê volte e veve paiât lis spesis dutis jê, ancje chês che a i tocjavin a chel balort di nevôt (Franca Mainardis, Il sium di Lissandri)
    Sin. stramp , strambel