ansemâ  an|se|mâ  [CO]

  1. v.intr. (var.) viôt ansimâ lu cjapà a bracecuel su la puarte e i ansemave cu la muse su la sô spadule, scolade di flât (Dino Virgili, Dôs feminis e un frut); al ploveva di stravint, la buera a ansemava intor da la casera (Novella Cantarutti, La aga di Plan da li steli)