aiaron  /-òn/  a|ia|ron  [CO]

  1. s.m. (incr.) aiar, vint une vore fuart, viôt aiar1 ta chel aiaron che al sdramassave lis plantis, la cjase e someave une barcje sbalotade des ondis (Alan Brusini, Par stradis lungjis); l'aiaron frêt al pleave cun fuarce i ramaçs dai arbui (Jolanda Mazzon, Fûr di timp)