aiaron /-òn/ a|ia|ron [CO]
- s.m. (incr.) aiar, vint une vore fuart, viôt aiar1 : ta chel aiaron che al sdramassave lis plantis, la cjase e someave une barcje sbalotade des ondis (Alan Brusini, Par stradis lungjis); l'aiaron frêt al pleave cun fuarce i ramaçs dai arbui (Jolanda Mazzon, Fûr di timp)