aduncje  a|dun|cje  [FO]

  1. av., coniun. (var.) viôt duncje :  sino intindûts, aduncje? (Zaneto, Si viarzin lis scuelis); ta chel cuindis di Avost aduncje, daspò che al veve plot e montanât par setemanis dilunc [...] (Renzo Balzan, E jere une volte Buarte)