aduncje a|dun|cje [FO]
- av., coniun. (var.) viôt duncje : sino intindûts, aduncje? (Zaneto, Si viarzin lis scuelis); ta chel cuindis di Avost aduncje, daspò che al veve plot e montanât par setemanis dilunc [...] (Renzo Balzan, E jere une volte Buarte)