vitoriôs vi|to|ri|ôs [CO]
-
adi., s.m.
che, cui che al à vinçût:
Udin al ricevè in trionf il Bataion Tumieç che al tornave vitoriôs, ma srarît de muart (Pieri Menis, Sul agâr)
Sin. vincidôr - adi. che al finìs cuntune vitorie: la cjase di Austrie e pretint di sedi parone des tiaris ereditadis, ma la Republiche e difint i soi dirits cuntune vuere vitoriose in Cjaduvri e in Cjargne (Redazion SFF, Il Strolic furlan pal 1935)