udience
/-èn-/
u|di|en|ce
[CO]
-
s.f.
(ancje fig.)
il scoltâ, il jessi scoltât:
chest sium di un popul [...] pe insensibilitât dai politics e pe invidie dai confinants, nol à cjatât udience di nissune bande (Antoni Beline, La catedrâl de culture);
pardabon e veve scugnût dâ udience a la sô vôs interiôr (Franca Mainardis, A ôr dal flum)
-
incuintri li che si scolte cdn. o li che si è scoltâts:
o soi tornât uns trê voltis o cuatri / sence utignî udience da ste siore: / veve cumò il sartôr / e cumò la sartore; / un altri dì il dotôr (Pieri Çorut, Il Strolic mezan pal 1862)
-
s.f.
[CO, TS]
dir.
fase di un procès li che il judiç al scolte lis parts:
Bernart i contà che la sô muîr e veve domandât il divorzi. A vevin za fatis trê udiencis tal ufici dal judiç conciliadôr (Agnul di Spere, Frêt)
Var. udienzie